اهمیت دیدار دوستان و ربط آن به زنده شدن دل ها

                        زیارت و دیدار

 زیارت و دیدار دوستان است، که: «تَزاوَرُوا فَانَّ فِى زِیارَتِکُمْ احْیاءً لِقُلُوبِکُم وَ ذِکْراً لِأَحادیثِنا». این طبیعى است. وقتى بروم از صبح تا شب مطالعه کنم، البته وضعم بهتر مى‏شود، فقه و اصولم درست مى‏شود، ولى مگر این را از من خواسته‏اند که با فقه و اصولم، امام صادق را در سنگلاخ بیندازم و به این و آن، وضعیتم را نشان بدهم؟ آنچه از من مى‏خواهند این معناست، این خشیت است، این روابط است. این که این خط منتقل شود. این نسل سرگردان، مستغنى و توانا شوند، نه همه مبتلا و گرفتار و ذلیل و ضعیف و از دست رفته.

                               عیادت و سرکشى‏

 عیادت و سرکشیدن‏هاست. اینکه به مریض برسى. من به خاطر این که به دو ساعت درسم برسم و درسم به هم نخورد، استاد یا همکلاسى خودم را که سه هزار ساعت درس متراکم است با گلو درد رها مى‏کنم. او با گلو درد مى‏میرد و یا تنهاى تنها و گرفتار هزار بغض و خستگى مى‏شود که چه؟ که من منظم هستم؟ این نظم است؟ حفاظت از یک ساعت و از دست دادن چهار هزار ساعت، این نظم است؟ این خود خواهى است. این روابط نزدیک است که در این دو قشرِ متعلم و رها شده و همج رعاع، مؤثر و کارساز است. بدون این زمینه کارى به سامان نمى‏رسد. وقتى ما نوع تبلیغ و تحصیلمان متفاوت شد، تغییر کاربرى هم قطعى است، شکل و شمایل کارها، حتى مهندسى خانه‏ها هم باید عوض بشود. بابا دو تا مستراح بساز پنج نفر بیایند بشاشند و بروند! حرف بدى است؟ باشد بگذار باشد! زشت است که باشد! به بیان امیرالمؤمنین استناد مى‏کنم و حرفم را تمام مى‏کنم: «وَ اسْتَلَانُوا مَا اسْتَوْعَرَهُ الْمُتْرَفُونَ». راحت طلب‏هاى مترف و نادان‏هاى جاهل از چیزهایى خسته مى‏شوند و از چیزهایى مى‏ترسند ولى آن‏هایى که به توجهى رسیده‏اند، با لینت، با نرمى، با راحتى، با لذت برخورد مى‏کنند، «وَ اسْتَلَانُوا مَا اسْتَوْعَرَهُ الْمُتْرَفُونَ»، که اینها به آنچه مترفین آن را سخت و خشن حساب‏کرده بودند و به آنچه دیگران در حوزه جهلشان با آن به وحشت رسیده بودند، به همان مأنوس مى‏شوند: «وَ أَنِسُوا بِمَا اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْجَاهِلُونَ». انشاءاللَّه که خداوند به شما عنایت کند که هم حامل علم باشید و هم حافظ باشید و هم منتقل کننده. این بار، بار سنگینى است. اگر منتقل نکنید، بچه‏هاى خودتان ضایع مى‏شوند، برادران خودتان از دست مى‏روند. اگر هم مى‏خواهید عهده‏دار شوید، حفاظت باید در این وسعتى باشد که از آن گفتگو شد. با بیان یک مطلب، آن هم روزى یک ساعت، بین الصلاتین، مشکل حل نمى‏شود که اگر این طور بود، ما خودمان اول رند عالم بودیم و مى‏رفتیم و آن وقت ما بودیم و نان و پنیر و بادبزن! أَللّهُمَّ اجْعَلْنا لَکَ مِنَ الشّاکِریِن وَ اجْعَلْنا لَکَ مِنَ الْخاشِعِینَ، أَللّهُمَّ افْعَلْ بِنا ما أَنْتَ أَهْلُهُ یا رَبَّ الْعالَمین. أَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد

  خط انتقال معارف، ص: 129- استاد آیت الله علی صفائی حائری