حدیثی عجیب در اهمیت دعا

در روایتی از حضرت رسول صلی الله علیه و آله می خوانیم:

«سَلو الله عَزوجلَّ ما بدا لَکم مِن حوائِجکم حتّی شِسعَ النَّعل؛ فانّه ان لَم ییسِّرُه لَم یتَیسَّر»،
 یعنی برای هر نیازی که دارید حتی اگر بند کفش باشد، دست خواهش به سوی او دراز کنید؛ زیرا که تا او آن را آسان نگرداند آسان برآورده نشود.

 یعنی برای هر نیازی که دارید حتی اگر بند کفش باشد، دست خواهش به سوی او دراز کنید؛ زیرا که تا او آن را آسان نگرداند آسان برآورده نشود.

محمدی ری شهری- میزان الحکمه، ج 4، ص 1653

قنوت علامه قاضی

                 اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی‏ حُبَّک‏ وَ حُبَّ ما تُحِبُّه‏ وَ حُبَّ مَن‏ یُحِبُّکَ وَ العَمَلَ َ الَّذِی ْ یُبَلِّغُنِی اِلی حُبِّکَ

                  وَ اجْعَل‏ حُبَّک اَحَبَّ الاَشیاءِ اِلیَّ

خدایااز من بد حال تر کیست

اللهم

 أَعِنِّی بِالبُکاءِ عَلى نَفْسِی

 خدایا یار کن مرا تا بر خودم گریه کنم

 

 فَقَدْ أَفْنَیْتُ بِالتَّسْوِیفِ وَالامالِ عُمْرِی،

زیرا که عمرم را با امروز و فردا کردن و آرزوهای باطل فنا کردم

 

 وَقَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الایِسِینَ مِنْ خَیْرِی 

و اکنون به جایی رسیده ام،که از خوب شدن خود نا امیدم

 

فَمَنْ یَکُونُ أَسْوَاءَ حالاً مِنِّی

 پس از من بد حال تر کیست

«««دعای ابوحمزه ثمالی»»»

شیخ انصاری از او می‌پرسد: شیخنا شما قلیان می‌کشید؟

نقل کرده‌اند که در زمان شیخ انصاری رضوان‌الله‌علیه طلبه‌ای این مسأله را خدمت ایشان مطرح کرد و گفت ما می‌خواهیم مستحبات به‌خصوص نافله شب را انجام دهیم، ولی درس و بحث داریم؛ آیا جایز است که از مطالعه‌مان کم بگذاریم و در عوض نافله بخوانیم؟[7]شیخ انصاری از او می‌پرسد: شیخنا شما قلیان می‌کشید؟ وقتی طلبه پاسخ می‌دهد که بله آقا ما مثل همه قلیان می‌کشیم[8]، شیخ می گوید: یکی از این‌ها را کم کن و در عوض نافله شب را بخوان. قلیان کشیدن مقدمات دارد و آماده کردن تنباکو و ذغالش وقت می‌برد. یکی را کم کن و در عوض نافله بخوان. این ثوابش بیشتر از قلیان کشیدن است و دیگر تزاحمی واقع نمی‌شود.

رابطه عبادت و شناخت حق

پرسش:

 آیا میان عبادت و شناخت حق رابطه‌ای وجود دارد؟ یعنی بدون شناخت حق نمی‌توان خدا را عبادت کرد؟میان عبادت به معنای واقعی کلمه که همان بندگی خدای یگانه است، با شناخت حق، رابطه تنگاتنگی وجود دارد؛ زیرا عبادت فرع بر معرفت و شناخت است. عبادت بدون شناخت معنا ندارد؛ چون اولاً انسان باید معبودی را بشناسد تا در برابر او سر کُرنش و بندگی فرود آورد و در مقابل او خضوع و فروتنی نشان دهد. بنابراین، در عبادت باید حتماً شناخت باشد.

نقش معرفت در عبادت

معرفت و شناخت رکن اعظم عبادت است. اگر رابطه میان شناخت حق و معبود حقیقی نباشد و عبادت بدون شناخت باشد، همانند دونده‌ای است که برخلاف مسیر اصلی طی مسیر کند و به‌جای این‌که به مقصد نزدیک شود، از آن دور می‌شود؛ چنان‌که در روایات نیز عمل بدون معرفت را همانند مسافری یاد کرده که خود را از راه رفتن خسته کرده، ولی به مقصد نمی‌رسد: «العامل بلاعلم کسایر علی غیر طریق، لایزید علی سیره، إلا بعداً»؛[11]