حرکت از تذکر و تزکیه و تعلیم آغاز مى شود و با تدبر و تفکر و تعقل، به معرفت و با معرفت به محبت و با محبت، به عمل و با عمل، به مدارج احسان و اخبات و سبقت و قرب مى رسیم.
کسى که مى خواهد راه را بیابد و به حقیقتى برسد، تنها این برایش کافى نیست که تفکراتى داشته باشد؛ گرچه تفکر زیربناى تربیت و عامل رشد است. ما مى بینیم چه بسیارند کسانى که با تفکراتى وسیع، نه تنها به حق نرسیده اند، بلکه یا مأیوس شده اند و ماندهاند و یا منحرف گردیده و رفته اند. و این هر دو دسته، کم نیستند و مشخص هم هستند.
کسى که مى خواهد به مقصد برسد باید هم راه برود و هم از راه برود و در راه شروع کند؛ وگرنه رفتنِ تنها، بدون نتیجه است.
مسئولیت و سازندگی73
{در این صورت انسان حتی اگر به دیدار خدا هم نائل شود ،تازه به درجه شیطان می رسد که با وجود این که خدا را می دید اما هوای نفسش او را از بهشت راند}
بدى هاى کوچک را کوچک مشمار؛ که میکربها، با همه ى کوچکى، اگر در جاى خود بنشینند، فیلها را و آدمها را از پاى در مى آورند.
نامه ها ی بلوغ.ص158
داستانی زیبا در همین راستا از آیت الله زر آبادی
- ۰ نظر
- ۲۷ اسفند ۹۳ ، ۱۹:۴۱