شیطان

«إِنَّ الشَّیْطَانَ یَجْرِی مِنِ ابْنِ آدَمَ مَجْرَى الدَّمِ إلّا بِإستِعاذَه بِالله تَبارَکَ وَ تَعَالَی»
 همانا شیطان در رگ­‌های آدمی جریان دارد همان­طور که خون در رگ­های آدمی جاری است، جز به پناه بردن به سوی خدای تبارک و تعالی.

 

شناخت راه حق جز با شناخت راه باطل ممکن نیست- اشاره به مبحث دشمن شناسی و ‌آسیب شناسی)

امام علی علیه السلام:

وَ اعْلَمُوا أَنَّکُمْ لَنْ تَعْرِفُوا الرُّشْدَ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِی تَرَکَهُ وَ لَنْ تَأْخُذُوا بِمِیثَاقِ الْکِتَابِ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِی نَقَضَهُ وَ لَنْ تَمَسَّکُوا بِهِ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِی نَبَذَهُ

خطبه 147 نهج البلاغه
***************

و بدانید هرگز به راه راست (دین حقّ) پى نخواهید برد تا کسی را که آنرا وا گذاشته (از آن پیروى ننموده) بشناسید،

 و هرگز به عهد و پیمان قرآن وفاء نمى کنید (به خدا و رسول ایمان نمى آورید)تا کسی را که نقض عهد کرده و پیمان شکسته [مثل شیطان] بشناسید

، و هرگز به کتاب خدا چنگ نمى زنید (بدستور آن رفتار نمى نمائید) تا کسی را که آنرا دور انداخته (به احکام آن عمل ننموده) بشناسید

افسردگی از گامهای شیطان

 نجوا از القائات شیطان است تا در کسانی که ایمان آورده اند دلتنگی پدید آورد: 

إِنَّمَا النَّجْوى مِنَ الشَّیْطانِ لِیَحْزُنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَیْسَ بِضارِّهِمْ شَیْئاً إِلّا بِإِذْنِ اللهِ وَ عَلَى اللهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ.(سوره مجادله آیه10).

نجوا تنها از سوى شیطان است; تا مؤمنان را غمگین سازد;

 ولى نمى تواند هیچ گونه ضررى به آنها برساند جز به فرمان خدا; پس مؤمنان تنها بر خدا توکّل کنند.

شیطان چطور مارا گول می زند

  چگونه شیطان پنجره‏اش را باز می ‏کند بعد سبک و سنگینتان می ‏کند تا روزنه‏اى پیدا کند.

 «هاتِفاً بِکُمْ فَأَلْفَاکمْ لِدَعْوَتِهِ مُسْتَجِیبِین»؛ صدایتان زد، دید جواب می‏دهید و زود به حرف‏هایش پاسخ می‏دهید.

 «وَ لِلْغِرَّةِ فِیهِ مُلاحِظِینَ»؛ با اینکه می‏دانید فریب می‏دهد و گول می‏زند و مغرور می‏کند، ولى چشم نمی‏پوشید. نگاه می‏کنید. با اینکه می‏دانید بساط ، بساط بازى است، باز توجه می‏کنید و براى مغرور شدن و فریب خوردن، هنوز در او نظاره‏گرید.

این گام اوّل است که صداتان بزند و جواب دهید و توجهتان را جلب کند.

 «ثُمَّ اسْتَنْهَضَکُمْ فَوَجَدَکُمْ خِفَافاً»؛ مرحله ‏ى بعد، این است که شما را دعوت به بلند شدن و برخاستن می‏کند. می‏بیند خیلى راحت و رام بلند می‏شوید و سنگینى ندارید. این در حالى است که على (ع) می‏نالد از اینکه چگونه صدایتان زدم و شما با تمامى سنگینی ‏تان به زمین چسبیده بودید.

 «وَ احْمَشَکُمْ فَالْفاکُمْ غِضَاباً»؛ داغتان کرد و در شما دمید، دید برافروخته می‏شوید و خیلى راحت غضب می‏کنید.

و نتیجه ‏ى این دمیدن و برافروخته شدن این است که:

 «فَوَسَمْتُمْ غِیرَ ابِلِکُمْ وَ وَرَدْتُمْ غَیْرَ مَشْرَبِکُمْ»؛ شما غیر از مال خودتان را علامت گذاردید و مال خود دانستید و آنچه را که مالک نبودید، عهده‏ دار شدید برداشتید و در غیر آبشخورهایتان وارد شدید.

منبع:   روزهاى فاطمه(س)، ص: 53.استادعلی صفائی حائری