عشق

من عشق شیئا أعشی بصره، وامرض قلبه، فهو ینظر بعین غیر صحیحة، ویسمع بأذن 

غیر سمیعة، قد خرقت الشهوات عقله، واماتت الدنیا قلبه، وولهت علیها نفسه، 

فهو عبد لها ولمن فی یدیه شیءٌ منها...

آن کس که عاشق چیزی [یا فردی] می شود، دیده و فهمش را فرو پوشیده، و دلش را

 بیمار نموده، پس به دیده غیر صحیح می‏نگرد، و به گوشی ناشنوا می‏شنود، شهوات عقلش

 را از میان برده، و دنیا قلبش را میرانده، و وجودش شیفته آن شده، پس بنده آن گشته است 

 

.نهج البلاغة، خطبه 109