شغل طلبگی

به سادگی می‌توان فهمید  که استعدادهایی که با هدف و با فکر شروع به کار کرده‌اند و با شوق و با عشق به تفقه در دین با وسعتش ادامه می‌دهند و می‌خواهند پس از تفقه به انذار بپردازند و خلق را به سوی خدا بازگردانند و دلها را با او آشنا کنند، هیچ وقت فرصتی نخواهند یافت که به کار دیگری و شغل دیگری مشغول شوند. آنها همچون سربازی در جبهه مشغول مبارزه و جهاد هستند و دیگر نمی‌توانند مسائل پشت جبهه؛ از آذوقه و بند و بساط را در نظر بگیرند.

این وظیفه رهبر است،  این وظیفه امام است و این وظیفه اجتماع است که از آنها نگهداری کنند و برایشان آذوقه و لوازم  تهیه ببینند و آنها هم به جهاد و مبارزه مشغول باشند و پیشروی کنند.
آنچه از زراعت و اشتغال علی(ع) مثال می‌زنند، این مربوط به دوره غضب خلافت و برکناری از کار اصلی است. ولی همین علی بعد از رسیدن به خلافت و پیش‌آمدن  مبارزه‌ها، دیگر به سراغ زراعت نرفت و دست به بیل نزد؛ که باید شمشیر در دست داشته باشد.
و رسول بزرگ ما هم در دوره‌های تبلیغ و مبارزه، دیگر از مال‌التجاره ها برکنار شد و به سوی زارعت هم نیامد و به کار اصلیش پرداخت.»حوزه و روحانیت، ص67و68.

به همین خاطر بود که نقل می‌کنند یکى از برادران طلبه که گویا دل آزردگى زیادى از برخورد برخى بى‌انصاف‌ها داشت ار استاد پرسید: راستى به نظر شما مفت‌خور کیست؟ و ایشان فرمود: مفت‌خور کسى است که مشغول انجام تکلیف نباشد. اگر پزشکى بتواند پزشک تربیت کند، ولى تعلیم را رها کرده و مطب باز کند که خود را تأمین مالى کند، بر مسند وظیفه ننشسته است

مشهور آسمان ص 25